-
در قراردادهای بیمهای، بیمهگزار شخصی است که قرارداد بیمه را منعقد و پرداخت حق بیمه را تعهد میکند به عبارت دیگر، شخصی است که تقاضای بیمه یا پیشنهاد بیمه را امضا و به بیمهگر، نماینده یا کارگزار بیمه تسلیم میکند و پرداخت حق بیمه مربوطه را به عهده میگیرد.
اصطلاح «بیمهگزار» در قانون ۳۶ مادهای بیمه، مصوب ۱۳۱۶ مجلس، به تعداد ۲۱ بار بهطور مکرر آورده شده و حاکی از اهمیت این شخص در قراردادهای بیمه است. بنابراین در نگارش قراردادها، فرمها و نامهها و سایر اسناد چاپی لازم است به درستی نوشته شود.
لفظ «گزاردن» به معنی بجا آوردن، عمل کردن و شرح دادن است از قبیل سپاسگزار، کارگزار، خدمتگزار و… اما لفظ «گذاشتن» به معنی قراردادن چیزی در جایی است. در دوران پهلوی و ساسانی هم، برای این دو کلمه، دو معنی جداگانه وجود داشته و «بیمهگزار» شخصی است که عملی را انجام میدهد که آن، عقد قرارداد بیمه با بیمهگر است.
بنابراین، در نگارش، این اصطلاح باید با حرف «ز» نوشته شود و بیمهگزار بیمه را در جایی نمیگذارد که با حرف «ذ» نوشته شود. باید دانست که وظیفه بیمهگزار تنها امضای قرارداد بیمه و پرداخت حق بیمه نیست، بلکه وظایف و تعهدات بیمهگزار تا پایان قرارداد بیمهای همواره وجود داشته و دارد.
پس درست بنویسیم: “بیمهگزار”