[فرهاد عظیمی]

ممنون از همه دوستان بابت مطالب مفیدی که ارسال کردین. به نظر منم (البته با درنظر گرفتن مطالبی که شما گفتین) :

1- از آنجا که هنوز بطور قطع خسارات حدود 6 الی 7 سال گذشته راه آهن تسویه نشده، بنابراین آمار موجود قابل اتکا نیست. بطور مثال خسارت حادثه تصادف دو قطار مسافربری در مورخ 5 آذر 1395 در ایستگاه هفت خوان دامغان که ده ها کشته داشته است، به نظر می رسد هنوز بطور کامل تسویه و پرداخت نشده است.

2- با توجه به اینکه قطارها انواع مختلف از جمله باری و مسافری تقسیم می¬شوند بنابراین همانطور که در محاسبه حق بیمه شخص ثالث وسایل نقلیه مواردی همچون تناژ، قدرت اسب بخار، ظرفیت مجاز، مورد استفاده و سن خودرو ملاک می¬باشد، حتما باید این شاخص ها مورد توجه قرار گیرد.

3- اگر حادثه ایستگاه هفت خوان را استثناء نماییم، آمار حوادث منجر به فوت برای مسافر به نظر مطلوب است بنابراین ضریب خسارت در خصوص مسافران به نظر خوب است اما در خارج از قطار، آمار دقیقی وجود ندارد.

4- نکته قابل توجه اینکه در حال حاضر در قرارداد های بیمه مسئولیت در تحلیل تعیین مقصر در حوادث برخورد قطار با عابرین و وسایل نقلیه گاهی قصوری متوجه راه آهن نیست. اما وقتی در چارچوب بیمه شخص ثالث باشد به استناد ماده 9 ، 10 و 13 قانون ایمنی راه ها خسارت باید پرداخت گردد و دیگر بحث قصور یا عدم قصور موضوعیت ندارد.

بنابراین پیشنهاد می شود:

1. به علت قابل اتکا نبودن آمار موجود در تعیین نرخ، چندان به آمار گذشته تکیه نشود چون می تواند منجر به خروجی های غیر واقعی شود.

2. با توجه به اینکه جامعه آماری این فعالیت با در نظر گرفتن تورم اقتصادی، حق بیمه بیمه نامه های جاری (که عمدتا در بخش مدیریت بیمه های مسئولیت صادر می شود) تعدیل شده و به عنوان حق بیمه اولیه اعلام شود یا مثلاً نرخ این موارد نیز به مدت دو سال از بیمه مرکزی دریافت شود. بعد از گذشت دو سه سال می توان بر اساس آمار خسارتهای ثبت شده به نرخ منطقی دست یافت.